Typhoons, eilandjes en monniken

De wielen van het vliegtuig kwamen met een klap neer op de landingsbaan in de Filipijnen en het vliegtuig minderde vaart. We sliepen een nachtje in Puerto Princessa en vervolgde onze weg naar Port Barton. Eenmaal daar aangekomen werden we met een bootje opgehaald en naar een afgelegen eilandje gebracht waar we een hutje aan het strand geboekt hadden. Peinzend keek ik naar de donkere, bijna zwarte wolken die boven ons hoofd hingen. Ik voelde me onrustig en had een onbestemd voorgevoel. We werden verwelkomd door de vriendelijke John, een jonge filipijn die de eigenaar was van de hutjes. Mijn gevoel bleek te kloppen, enkele uren nadat we aangekomen waren hield een zware typhoon huis in het gebied. Het regende, waaide en onweerde non stop. Al onze kleren waren klam en het hutje bood nog maar net voldoende beschutting tegen het water. Er kwamen berichten uit het noorden, El Nido was zwaar getroffen en de noodtoestand werd uitgeroepen, het eiland was niet meer te bereizen. Er zat niets anders op dat de typhoon uit te zitten en een vlucht het land uit te boeken. Even leek het erop dat we vast kwamen te zitten in Port Barton omdat de enige weg ernaartoe veranderd was in een grote modderstroom. Elke dag wandelden we naar het restaurantje van John en kwamen we samen met de andere reizigers. Het optimisme van de lokale mensen was bewonderenswaardig en ik voelde me rot over het feit dat ik zo geirriteerd was over mijn reis terwijl zij nog veel meer schade leden. Ik snapte het niet, waarom konden deze mensen het leven zo makkelijk accepteren en gewoon afwachten in plaats van iets te doen. Ik besprak mijn gevoel met John en hij keek me met een grijs aan. You can't control life Anouk, just how you respond. The rain will stop and then there will be sun and we will build our houses again. Nothing we can do. Het was daar in het midden van een typhoon op een tropisch, afgelegen eiland dat ik me realiseerde dat ik helemaal nergens controle over had en dat ik al mijn verwachtingen zou moeten loslaten. Ik gaf mijn inwendige verzet op en probeerde te vertrouwen op het leven en wat deze reis voor ons in petto had. Ik liet de gedachte los dat de typhoon iets slechts was dat ons overkwam en probeerde het te zien als een ervaring, niet goed of slecht. Het was gewoon iets dat ons van koers deed veranderen.

Zoals John beschreef gebeurde het 5 dagen later, de zon kwam, de weg droogde op en we zette koers naar het vliegveld. Met dankbaarheid in mijn hart voor de les die ik te leren had in de filipijnen. We vlogen naar Thailand en landde in het hectische Bangkok. We huurden een loft net buiten het centrum, wasten onze kleren en genoten van de heerlijke regendouche. De dag erna besloten we de stad te verkennen en bezochten we het paleis en wat tempels die versnipperd lagen door de stad. Mijn spieren waren stram van het vocht en vele reizen dus ik besloot een thaise nek en rug massage te proberen. In een achteraf straatje vond ik een lokale, traditionele salon. De massages zijn spotgoedkoop maar je ligt wel op een bedje naast elkaar met soms wel tien mensen in de ruimte. Glen had inmiddels een terras gevonden waar bier geserveerd werd en ik stapte de salon binnen. De vrouw achter de balie kauwde opzichtig op een kauwgum en zij keek niet bijster geinteresseerd. Na een paar minuten keek ze op van haar telefoon en wees ze naar boven. Ik beklom een smal trapje en kwam in een andere, lege ruimte terecht waar een paar matrasjes op de grond lagen. Een vrouw met een vriendelijk gezicht begroette me, ze sprak geen engels maar wees me waar ik plaats kon nemen. Ze begon met het uitduwen van de knopen in mijn nek en rug en een aantal keer moest ik een kleine kreet onderdrukken als ze haar vingers hard in een pijnlijke plek boorde. Wie had gedacht dat een klein vrouwtje zoveel kracht kon zetten. Mijn rug kraakte en mijn nek ook, het vrouwtje slingerde mijn lichaam heen en weer en wrong me in posities waarvan ik niet wist dat mijn lichaam het kon. Ineens heel abrupt nam ze plaats achter mijn hoofd, vouwde ze haar benen in de lotus houding en plaatste ze een kussen op haar schoot. Voorzichtig legde ze mijn hoofd hierop neer en begon ze met het masseren van mijn hoofd. Ik opende even uit verbazing mijn ogen omdat haar bewegingen zo in contrast waren met het begin van de massage en keek haar recht aan. Haar gezicht had diepe groeven rond haar ogen en haar blik was ontzettend liefdevol. Ze lachte naar me en streelde teder mijn haren, mijn oren en mijn neusvleugels. Er zat zoveel warmte in haar aanraking en ze deed het met aandacht. Ik voelde me net zoals een kind in een moederschoot, geliefd en veilig bij deze onbekende vrouw. Mijn borst werd warm en ik voelde me ontzettend fijn. Na de massage bracht ze me thee en een bloem. Ik vouwde mijn handen voor mijn borst en boog naar haar om haar te bedanken. Ondanks dat we verbaal geen woord met elkaar konden wisselen hadden we elkaar heel goed begrepen.

Ik merk aan mezelf dat tijdens het reizen mijn kaders en vooroordelen makkelijker los kan laten en de wereld en al zijn bewoners als een geheel kan zien. Er is geen ons versus hun. Buiten onze cultuur, achtergrond, ras, locatie en taal vind ik meer overeenkomsten dan verschillen. We voelen allemaal angst, willen allemaal gezond en gelukkig zijn. Soms zijn we blij, boos of verdrietig en er zijn speciale mensen in ons leven die ons dierbaar zijn. Ik liep langs een bijna geheel gesluierde moslima met een klein kindje. Het kindje struikelde, viel en keek schaterlachend op naar ons allebei. Ik wisselde een blik met haar en we lachten om de reactie van het kind. We vouwden allebei onze handen voor onze borst en bogen naar elkaar, uit respect, om elkaar te groeten en te laten weten dat we elkaar gezien hadden. Het was een van de vele, prachtige en dagelijkse momenten die je met mensen deelt als je niet met elkaar kunt praten. Hier word het me duidelijk hoe snel ik mensen kan begrijpen en mezelf kan herkennen in mensen waarvan ik had gedacht dat we niets gemeen zou hebben. We zijn uiteindelijk mens en allemaal verbonden, dit voel ik meer dan ooit tijdens het reizen.

Na Bangkok reisden we af naar het eiland Koh Tao waar we uiteindelijk bijna twee weken bleven. Onze dagen bestonden uit het bezoeken van verschillende baaien, snorkelen en een boottour naar een nabij gelegen eiland. Het was de wildste boottocht van mijn leven en terwijl we ons met witte knokkels vastgrepen aan de reling schreeuwde de kapitein "don't wolly". De boot hield stand in de ruwe zee en we kwamen weer veilig terug aan land. Dat ook weer overleefd ;)
De volgende bestemming was het noorden van Thailand waar we tijd doorbrachten in het plaatsje Pai. Na een misselijkmakende rit van 3 uur op een weg met 762 haarspeldbochten (geen grapje) kwamen we aan in het hippiedorp Pai. We verbleven in een klein bungalowtje in het midden van de rijstvelden met uitzicht op de rollende, groene heuvels. We huurden een scootertje en bezochten natuurlijke hotsprings en een natuurgebied. Overal waren heerlijke eettentjes met gezond eten dus aan het begin van de dag namen we even door waar we allemaal gingen eten. Soms maakten we wel eens een grove planning maar eigenlijk veranderde die bijna altijd weer. Zoals de keer dat we naar de hotsprings wilde gaan en eerst even wilden gaan lunchen. In dit eettentjes vroeg een ouder Amerikaans stel of ze bij ons mochten komen zitten en we knoopten een praatje aan. We praatten vier uur lang over politiek, voedsel en de wereld. De vrouw bleek lichttherapie te geven en gaf me een dijk aan informatie over daglichtlampen en winterdepressies. Toen het eettentje uiteindelijk bijna dichtging scheidde onze wegen zich weer. De afgelopen drie maanden waren gevuld met dit soort leuke ontmoetingen.

Onze tijd in Thailand eindigde met een meditatieretreat in Chiang Mai. We overnachten in een klooster bij de monniken en kregen lessen over mindfullnes en meditatie. We hadden de mogelijkheid om de monniken alles te vragen en dit bracht interessante gesprekken op gang. Ik vond het lief dat Glen meeging en dat hij openstond voor de ervaring. We waren door deze reis naar elkaar toegegroeid en vonden verdieping in onze relatie onderweg. Ik voel me als een vis in het water in het chaotische Azië en Glen gelukkig ook. Het verschil met Nederland is groot en het leven hier is een constante reminder dat er veel verschillende manieren zijn om dingen te doen en over dingen te denken. Normaal bestaat niet en hoeveel we denken te weten is afhankelijk van het hoekje van de aardbol waarin we ons bevinden. Het lukt ons goed om in het moment te leven en dit brengt rust en geluk. Ik voel me soms klein in deze grote wereld en vind het fijn om erin rond te dwalen. Er is ook zoveel moois te zien.