Een mooi begin van een lange reis

I am leaving home for the coastline
Some place under the sun
Where I can free my mind
I hear the sounds of the season
And lose all sense of time

I am moving far away
To a sunny place
Where it is just you and me
Feels like we are in a dream

The summer air by the seaside
The way it fills our lungs
The fire burns in the night sky
This life will keep us young

And we will sleep by the ocean
Our hearts move with the tide
And we will wake in the morning
To see the sun paint the sky

Hollow Coves - Coastline

Ik rook het meteen, de doordringende geur van wierrook en verbrand afval gemengd met uitlaatgassen. Mijn lichaam was moe en mijn shirt plakte klam vast aan mijn rug. Na een reis van 36 uur waren we aangekomen in Bali. Mijn ogen speurde de eindeloze rij van taxi chauffeurs af en ik was op een kinderlijke manier blij toen ik Wayan in de menigte zag staan. Hij hield een bordje omhoog met mijn naam erop, weliswaar verkeerd gespeld maar dit vergaf ik hem meteen. Hij begroette ons met een brede glimlach en Glen stelde zich aan hem voor. Wayan was twee jaar geleden ook al mijn chauffeur in Bali en aangezien ik geen zin had om na mijn vlucht over de prijs te moeten onderhandelen had ik hem al op voorhand een mail gestuurd. We baanden ons een weg door de drukke menigte, stapte in zijn auto en gingen op weg naar Sanur. In de auto legde Glen een hand op mijn been en hij schonk me een glimlach. Ik lachtte terug, keek uit het raam en keerde even naar binnen. Ik werd overspoeld met herinneringen van mijn laatste reis en het overweldigde me dat ik me ook dit keer zo thuis voelde in dit verre land. Eenmaal aangekomen in onze homestay werden we begroet door de eigenaresse die ons met een grote glimlach onze kamer wees. Wayan beloofde ons in de ochtend weer op te halen om ons naar de boot te brengen. Uitgeput maar enthousiast over wat er nog komen ging vielen we even later in slaap.

De dag erna ging weer vroeg de wekker. Mijn hoofd voelde zwaar, alsof ik een stevige nacht had doorgehaald. Lachend maakten we grapjes over onze jetlag en pakten we onze tassen in. Wayan stond alweer met zijn brede glimlach buiten op ons te wachten. We hadden niets geboekt dus ik vroeg hem of hij ons kon afzetten bij een kantoor dat goede boten had, degene met de minste kans op zinken. Hij lachtte en stak zijn duim op. We stopten voor een kantoortje met een rood bord en kochten een kaartje voor de boot naar Nusa Lembongan, een klein eilandje voor de kust van Bali. De zee was ruw met hoge golven en de boot klapte meerdere malen hard naar voren en naar de zijkanten. Regelmatig voelde ik een golf van misselijkheid opkomen die ik maar met moeite kon onderdrukken. Eenmaal aangekomen in Lembongan keken de passagiers elkaar nerveus lachend aan en was de gezamelijke opluchting voelbaar. Mijn voeten raakten het warme zand en meteen voelde ik me stukken beter. Voor ons lagen grote, groene heuvels met aan de voet daarvan een breed strand. Balinese kinderen speelden op het strand met stokken en stukken autoband. Er waren hier geen auto's maar wel een soort van karretjes met een motor waarin we plaats mochten nemen samen met wat andere mensen. Even leek het erop dat het karretje ons gewicht niet de heuvel op kon trekken wat heel wat lachsalvo's opleverde. Uiteindelijk kwamen we aan bij de bungalow die we hadden gehuurd voor de eerste vijf dagen. De badkamer was prachtig en bestond uit een mooie regendouche met warm water.

We huurden een scooter en bekeken de kaart van het eiland. We besloten als eerste koers te zetten naar Dream Beach, een prachtig wit zandstrand in het zuiden van Lembongan. Daar vonden we een mooi resort met een infinity pool waar we een tijdje bleven hangen. De dagen erna vertraagde ons tempo steeds een beetje meer. Er waren geen plannen, alleen onze scooter en een prachtig eiland met mooie stranden en veel heerlijke eettentjes. We luisterden naar ons gevoel en reden soms op het midden van de dag even terug naar onze bungalow om een dutje te doen. We boekten een dag een snorkeltour met manta rays wat een prachtige ervaring was. We voeren s'ochtends vroeg uit en na een kleine twintig minuten lag de boot stil en begon onze gids hard te roepen dat we het water in moesten. Met lichte weerstand bewoog ik me naar de rand van de boot en liet ik me in het water vallen. Ik voelde de schok van de kou maar zodra ik mijn hoofd in het water liet zakken werd ik in beslag genomen door de grote blauwe massa om me heen. Ineens hoorde ik geschreeuw en instinctief keek ik naar links waar een manta van zeker 4 meter op me af zwom. Ze bewoog haar lichaam heel rustig maar krachtig door het water, alsof ze vloog maar dan in slow motion. Haar grote bek ging open en dicht en ik zag dat ze het water naar binnen zoog terwijl ze door het water zweefde. Ze bewoog zich op enkele centimeters langs me door en ik voelde me heel licht en vredig. Wat een mooi dier en wat was ik eigenlijk ook maar een heel klein stukje in deze wereld.

De dagen in Lembongan waren mooi en gaven ons tijd om ons aan te passen aan het tempo in dit deel van de wereld. We genoten van de balinese vriendelijkheid, van de lachende mensen overal. We lieten ons masseren, genoten van het eten en lagen uren op een dekentje te luisteren naar de zee. Het waren cadeautjes van dagen. De volgende bestemming was Gili Meno, een eilandje voor de kust van Lombok. We namen weer een boot en ik pakte een reistablet waardoor ik suf werd en toen de hele 3 uur heb geslapen. In Gili Meno verbleven we in een Eco hostel met een composttoilet en bamboo douches. We kregen onze eigen boomhut toegewezen en uiteraard vond ik dit helemaal geweldig. Het hostel lag pal aan het hagelwitte strand en de azuur blauwe zee. Het was een sociale bende in de gezamelijke ruimtes en binnen een paar uur kenden we iedereen. Er werd heel wat afgekletst en er werden foto's en video's gedeeld van mooie plekken en gave dingen om te doen. Soms zochten we de diepgang op en bespraken we het leven en filosofeerde we over religie, voeding en mogelijke oplossingen voor de grote hoeveelheden plastic in de zee. De rest van de dagen spendeerden we met het stalken van de gekleurde vissen in het koraalrif voor onze deur. We gingen ook hier op zoek naar goed eten en reden de zonsondergang tegenmoet op twee prachtige paarden. Ik las mijn boek, deed dutjes in de hangmat en kon niet stoppen met het eten van fruit. Ook op Meno was het leven goed, gemoedelijk. Het is hier makkelijk om gewoon te zijn want je hoeft helemaal niets. Alleen goed voor jezelf zorgen en naar je lichaam luisteren. S'avonds laat als ik in onze boomhut opgekruld tegen het warme lichaam van Glen aan lag, vocht ik vaak tegen mijn slaap. Ik wilde perse nog even het ritselen van de vogels in de takken horen en het ruisende geluid van rustige golven die stukslaan tegen het zand.