Indonesië 2.0

Na een paar mooie dagen op Gili Meno was het tijd om verder te reizen naar Lombok. We boekten een boot en werden bij aankomst afgezet door een criminele bende in de haven van Bangsal waar we veel te veel betaalde voor een taxi. Tijdens de rit naar onze bestemming zaten er overal aapjes onder de bomen langs de weg die beschutting zochten tegen de hitte. Het landschap was groen en de rijstvelden werden sprookjesachtig verlicht door de ondergaande zon. Tegen de avond kwamen we aan in onze homestay in Tetebatu, een klein plaatsje aan de voet van de vulkaan Rinjani. Na een hartelijke begroeting leidde een van de familieleden ons naar het kleine bamboo hutje waar we een paar nachten mochten verblijven. We besloten de dag erna een wandeling te maken van vijf kilometer door het natuurgebied. Een man van onze homestay die we Tommy noemde ging mee. Na het ontbijt gingen we vrolijk op weg en sloegen we het pad achter onze homestay in. Vrijwel meteen waren we omringd met prachtige natuur en groene rijstvelden. Een paar keer struikelde ik over mijn eigen voeten omdat ik door mijn verwondering niet meer oplette waar ik liep. We liepen over kronkelige paadjes en stopten bij veel verschillende planten waar Tommy o waarvos uitleg over gaf. Tetebatu had lang geen eigen dokter dus de bevolking was afhankelijk van de geneeskracht uit de natuur. We stopten bij een plant met grote groene bladeren en Tommy vertelde me dat je deze plant uit elkaar moest scheuren en het sap eruit moest persen. Vervolgens kon je hem op een ontsteking leggen en deze plant zou dan helpen met het schoonmaken en genezen van de wond. Tommy wees naar mijn voet die al een week flink pijn deed. Ik was eerder in Gili Meno in een zee egel gaan staan en ik had al een wond op mijn voet die daarna was gaan ontsteken. We verpulverden een van de blaadjes en maakten er een bedje van dat ik tussen mijn sok en de ontstoken huid legde. Zo liepen we verder en genoot ik van alle kennis die Tommy met ons deelde. Ik vond het prachtig dat er zoveel in de natuur te vinden was en dat er voor elk kwaaltje wel een plantje bleek te zijn. Heel even trokken de wolken weg en vingen we een blik op van de machtige vulkaan Rinjani, voordat hij weer verdween achter een dikke deken van wolken.

Na een aantal uur wandelen stopten we in een dorpje waar we voor een paar cent een kopje thee en koffie konden drinken. Mijn maag was een beetje onrustig en ik kreeg een thee die getrokken was met pure nootmuskaat tegen de buikpijn. We liepen verder en daalden een flink aantal trappen af die ons naar een riviertje leidden. We waadden een tijdje door het water en klommen over rotsen en stenen. De benauwende hitte leek hier niet meer te bestaan, het was koud en vochtig tussen de gigantische rotsformaties. Onze tocht werd beloond, we arriveerden aan de voet van een prachtige waterval. Ik hield mijn adem in en nam de schoonheid van het landschap in me op. We waren hier alleen, ik sloot mijn ogen en luisterde naar het geluid van het kletterende water. Het maakte me rustig, vredig bijna en ik ging op in het moment. Op de terugweg zagen we aapjes in de bomen slingeren. Na deze lange dag kwamen we moe maar voldaan terug bij de homestay. Een paar uur later begon mijn buik echter te borrelen. Ik voelde dat het niet goed was en wist dat ik iets verkeerds had gegeten. Ik wist hoelaat het was en herkende het gevoel. Ik rende naar de wc en gaf me over aan wat mijn lichaam ging doen, de bacterie zo snel mogelijk opruimen. Tussen het overgeven door sleepte ik mezelf naar het bed en daarna weer terug naar de wc. Ik probeerde te douchen maar het water was ijskoud. Glen kwam kijken en vond me leundend tegen de badkamerwand. Hij sloeg glimlachend zijn armen om me heen en ik snikte dat we niet konden knuffelen omdat er overal spuug was. Hij aaide me over mijn haren en grinnikte dat het allemaal niet uitmaakte. Dat het wel weer schoon werd en dat dit wel weer voorbij ging. Ik leunde op hem en hij bracht me naar bed waar ik zeker 12 uur aan een stuk sliep. Mijn lichaam was koortsig en zwak maar had haar werk gedaan, de dag erna voelde ik me stukken beter. Ik kon weer drinken en was sterk genoeg om de reis naar Kuta te gaan maken met de taxi. We namen afscheid en ik bedankte de familie waar we mochten verblijven voor alle goede zorgen. Op naar de kust!

We bleven een week in Kuta Lombok. Het was een stoffig badplaatsje met veel goede eettentjes en een mooi strand. We huurden een scooter en verkende de omringende stranden. We ontdekten een cafeetje waar je in de tuin kon zitten op stoffen bankjes, waar het eten geweldig lekker en gezond was en waar je de beste cappuccino's kon drinken. Na een aantal dagen kende het personeel ons al en werden we uitgelaten begroet. We verbleven in een homestay, maakten nieuwe vrienden en verhuisden de laatste dagen naar een prachtig bungalowtje in de heuvels. Ik las mijn boek op de veranda en zag aapjes door de bomen zwieren. We kwamen tot rust van het vele rond bewegen, deden onze was en aten de hele dag door alles waar we zin in hadden.

Na Kuta vlogen we door naar het eiland Flores. Flores is nog niet zo bekend en minder toeristisch dan Bali, informatie was op voorhand moeilijk te vinden. We landden op Komodo Airport in Luaban Bajo en vonden een hoteltje op loopafstand van het vliegveld. De dag erna voeren we uit met de boot om de komodovaranen te zien en de omringende eilanden te bezoeken. We verbleven één nacht en twee dagen op de boot en trakteerden onszelf toen we terugkwamen aan land op een luxe hotelkamer met warme douche. We spraken met onze groep af om s'avonds pizza te gaan eten bij een italiaans tentje en het werd een hele gezellige avond. Uitgeput vielen we s'avonds laat in slaap in ons zachte bed.

De dag erna namen we een bus naar het plaatsje Ruteng. Met een noodvaart vlogen we door de bochten en we wierpen elkaar af en toe een zenuwachtige blik toe. Onze kamer in Ruteng had een klein balkon met uitzicht over de groene heuvels. We kwamen laat aan en aten een zelfgemaakte curry met rijst en tofu op de plastieke stoeltjes van ons terras. De lucht kleurde paars en oranje en we genoten van het uitzicht. De dagen erna verkende we de prachtige omgeving met een scootertje en bezochten we een markt waar levende dieren verkocht werden. Honderden kippen zaten in kleine hokjes gepropt, ziek en vol met maden. Sommige diertjes hadden het al opgegeven en lagen langzaam te sterven. De stank was overweldigend en meer dan eens moest ik naar buiten om niet te gaan kokhalzen. Glen snapte na dit bezoekje stukken beter waarom ik vegetarier ben geworden ;)

Na een paar dagen vonden we een shared car waarmee we naar het plaatsje Bajawa gingen. Bij Bajawa in de buurt zijn er nog steeds authentieke Ngada dropjes. We parkeerden onze scooter voor Gurusina en liepen wat onwennig het dorp in. Er doemden een aantal rijen huisjes voor ons die toebehoorden aan de clans. Met ontzag bekeken we de schedels en hoorns van geofferde buffels die aan de wanden van de huizen hingen. De Ngada leven met hun voorouders en regelmatig worden er dieren geofferd zoals kippen en waterbuffels. In elk dorp vind je totems voor mannelijke en vrouwelijke voorouders. We streken neer op een trapje en zo bleven we een hele tijd zwijgend naast elkaar zitten. Een paar vrouwen deden op hun veranda de was en een groepje kinderen speelden voor het huis. Het dorp was omringd door groene heuvels en het enige geluid was het kwetteren van vogels, er heerste een diepe rust. Ik weet niet hoelang we daar op dat trapje in dit dorpje zaten, maar ik genoot enorm van de rust en hoe het leek alsof onze drukke wereld hier niet bestond.

Onze volgende stop was het dorpje Moni waar we een nachtje zouden verblijven zodat we de volgende dag de Kelimutu vulkaan konden beklimmen. We arriveerden pas laat in Moni en lieten ons afzetten bij een van de weinige eettentjes Mopi's. We aten wat en regelden een taxi voor de tocht naar de vulkaan. Moe liepen we terug naar onze kleine hut op de heuvel. Om 4 uur ging de wekker en ondanks onze vermoeidheid waren we allebei enthousiast over dit nieuwe avontuur. Ik liep achter Glen aan ons balkonnetje op en slaakte een hoge kreet omdat er een dikke spin achter hem op het muurtje zat. We moesten hier erg om lachen en trokken de deur maar weer snel achter ons dicht. Onze taxichauffeur kwam ons om half 5 halen en zette ons af aan de voet van de vulkaan waar we begonnen aan de klim. De eerste keer liepen we verkeerd vanwege het gebrek aan borden, maar uiteindelijk vonden we de weg. Toen we bijna boven waren zagen we hoe de eerste strepen licht zich aftekenden tegen de sterrenhemel. Kelimutu doemde voor ons op en we klommen gestaag door naar boven waar we een plekje zochten om het schouwspel te bekijken. De zon kwam langzaam op en de hemel kleurde prachtig oranje en geel, het kleurenpalet veranderde elke minuut. De turquoise kratermeren werden langzaam zichtbaar en de wolken die voorbij dreven maakten het een spektakel om te zien. Het was prachtig om de zon op te zien komen op deze slapende vulkaan en glimlachend bedacht ik me dat het misschien nog wel mooier was omdat ik het dit keer allemaal mocht delen...